lunes, 25 de febrero de 2013

A historia de Rosalía de Castro


A historia de Rosalía de Castro
Rosalía de Castro(Santiago de Compostela,24 de febreiro de 1837-Padrón,15 de xullo de 1885)foi unha poeta e novelista española que escribeu tanto na lingua galega como a lingua española.Considerada na actualidade como un ente indispensable no panorama literario do siglo XlX,representa xunto con Eduardo Pondal e Curros Enríquez unha das figuras destacadas do Rexurdimento galego,no só por su aportación literaria en xeral e por o feito de que os seus Cantares Galegos sexan entendidos como a primeira gran obra da literatura galego conteporánea si non polo proceso da sacralización ao que foi sometida e que acabou por combertila en encarnación e símbolo do pobo galego.
Rebeca Romero López

A.Rosalía Curros Enriquez




A. Rosalía Curros Enriquez

Do mar pola area
mireina pasar
na frente unha estrela,
no bico un cantar.

E vina tan soia
na noite sin fin,
¡que inda recei pola pobre tola
eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu...

Os ósos son dela
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela!
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!
Manuel................................

A lingua galega

-->
DE CURROS ENRIQUEZ PARA
ROSALIA

Do mar pola mórela
mireina pasar ,
na frente unha estrela ,
no bico un cantar .
E ina tan soia
na noite sen fin ,
¡ que inda recei pola probe da tola
eu , que non teño quen rece po min !

A musa dos pobos
que vin pasar eu ,
comesta se veu ....
Os ósos son dela
que vades gardar .

¡ Ai , dos que levan na frente unha estrela !
¡ Ai ,dos que levan no bico un cantar !



GIOVANNA DAPENA DIZ

A lingua galega


A lingua galega
O galego é unha lingua románica,propia de Galicia,onde é oficial xunto co castelán.
A parte de Galicia,a lingua fálase tamén en territorios limítrofes con esta comunidade,aínda que sen estatuto de oficialidade. Está estreitamente emparentada co portugués,coa que formou unidade lingüística, o galaico portugués lingua desenvolvida durante a Idade media na provincia romana da Gallaecia. María Victoria Estévez Echevers...

A lingua galega


A LINGUA GALEGA

O galego é unha lingua propia de Galicia,onde é oficial. A lingua fálase en Galicia e tamén en territorios limítrofes con Galicia. Está emparentada co
portugués.
Laura Pinal Penedo

viernes, 22 de febrero de 2013

Cantares Galegos de Rosalía




Has de cantar,

meniña gaitera;

has de cantar,

que me morro de pena.



Canta, meniña,

na beira da fonte;

canta,daréiche

boliños do pote.



Canta, meniña,

con brando compás,

daréiche unha proia

da pedra do lar.



Papiñas con leite

tamén che daréi;

sopiñas con viño,

torrexas con mel.


Patacas asadas

con sal e vinagre,

que saben a noces.


¡Que ricas que saben!

¡Que feira, rapaza,

si cantas faremos...!


Festiña por fora,

festiña por dentro.


Canta, si queres,

rapaza do demo;

canta, si queres;

daréiche un mantelo.


Canta, si queres,

na lengua que eu falo.

Daréiche un mantelo.

Daréiche un refaixo.

Co son da gaitiña,

co son da pandeira,

che pido que cantes,

rapaza morena.



Co son da gaitiña,

co son do tambor,

che pido que cantes,

meniña, por Dios.


II

Así mo pediron

na beira do mar,

ó pe das ondiñas

que veñen e van.

Así mo pediron

na beira do rio

que corre antre as herbas

do campo frorido.

Cantaban os grilos,

os galos cantaban,

o vento antre as foias

runxindo pasaba.

Campaban os prados,

Manaban as fontes

antre herbas e viñas,

figueiras e robres.

Tocaban as gaitas.

Ó son das pandeiras

bailaban os mozos

cas mozas modestas.

¡Qué cofias tan brancas!

¡Qué panos con freco!

¡Qué dengues de grana!

¡Qué sintas! ¡Que adresos!

¡Qué ricos mandiles!

¡Qué verdes refaixos!

¡Qué feitos xustillos

de cor colorado!

Tan vivos color
Daniel Fdez Filloy

As orillas de Las

-->
POESIA DE ROSALIA DE CASTRO
As orillas de Las


Has de cantar
meniña gaiteira
has de cantar ,
que morro de pena .
Canta meniña
na beira da fonte;
canta ,daréiche
boliños doponte.


Canta , meniña ,
con brando compás
dareiche unha proia
da pedra do lar.


Papiñas de leite
tamén chedarei;
sopiñas con viño
torrexas con mel
Patacas asadas
con sal e vinagre
que saben a noces .
!Que ricas que saben !
!Que feira , rapaza,
si cantas faremos ...!
Festiña por fora
festiña por dentro .


Canta ,si queres ,
rapaza dodemo;
canta,si queres ;
dareiche un mantelo .


Canta si queres
na lengua que eu falo .
Dareiche un martelo ,
Dareiche un refaixo ,
Con son da gaitiña
Con son da pandeira
che pido que cantes
rapaza morena .
Co son da gaitiña
co son do tambor
che pido que cantes
meniña , por Dios .




Ainhoa

Rosalía


ROSALIA DE CASTRO

O día 24 de febreiro recordamos a Rosalía de Castro porque naceu ese día en 1.837 e unha das mellores escritoras da lingua galega faleceu o dia 15 de xullo de 1.885 ela recitaba conto poesías e novelas e o seu home era Manuel Murguia .




GIOVANNA DAPENA DIZ

Campanas de Bastabales


Omenaxe a Rosalia de Castro(nai da lingua galega):




Campanas de Bastabales



Textos del mismo autor




Traducciones de este texto
0

Los comentarios de los miembros

print e-mail
Visualizaciones: 8845 .



Campanas de Bastabales
poemas [ ]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
por Rosalía de Castro [Rosalía_de_Castro_ ]

2005-12-04 | | Inscrito en la biblioteca por Valeria Pintea


Campanas de Bastabales:
cando vos oyo tocar,
mórrome de soidades.


I

Cando vos oyo tocar,
campaniñas, campaniñas,
sin querer torno á chorar.

Cando de lonxe vos oyo,
penso que por min chamades,
e d'as entrañas me doyo.

Dóyome de dor ferida,
qu'antes tiña vida enteira
y hoxe teño media vida.

Sólo media me deixaron
os que d'aló me trouxeron
os que d'aló me roubaron.

Non me roubaron, traidores,
¡ai!, uns amores toliños,
¡ai!, uns toliños amores.

Qu'os amores xa fuxiron...
As soidades viñeron...
De pena me consumiron.


II

Aló pol-a mañanciña
subo enriba dos outeiros
lixeiriña, lixeiriña.

Com'unha craba lixeira,
para oir d'as campaniñas
a batalada pirmeira.

A pirmeira d'alborada
que me traen os airiños,
por me ver máis consolada.

Por me ver menos chorosa,
n-as suas alas m'a traen
rebuldeira e queixumbrosa.

Queixumbrosa e retembrando
por antr'a verde espesura,
por antr'o verde arborado.

E pol-a verde pradeira,
por riba d'a veiga llana,
rebuldeira e rebuldeira.


III

Paseniño, paseniño,
vou pol-a tarde calada,
de Bastabales camiño.

Camiño d'o meu contento;
y en tanto o sol non se esconde,
n-unha pedriña me sento.

E sentada estou mirando
cómo'a lua vai saindo,
cómo o sol se vai deitando.

Cál se deita, cál se esconde,
mentras tanto corre a lua
sin saberse para donde.

Para donde vai tan soya,
sin qu'ôs tristes qu'a miramos
nin nos fale, nin nos oya.

Que si oíra e nos falara,
moitas cousas lle dixera,
moitas cousas lle contara.





mapamundis


MAPAMUNDIS ANTIGOS. Os mapamundis antigos abarcan as representacións do mundo dende a antiguedade clásica e da época dos descubrementos e o nacemento da xeografía moderna. SHAKIRA 5A.

Alborada


Alborada. Rosalía de Castro


Vaite, noi-
te,—vai fuxin-
do.—Vente auro-
ra,—vente abrin-
do,—co teu ros-
tro,—que, sorrin-
do,—¡¡¡a sombra espanta!!!

¡Canta,
paxariño, can-
ta—de ponliña en pon-
la,—que o sol se levan-
ta—polo monte ver-
de,—polo verde mon-
te,—alegrando as her-
bas,—alegrando as fon-
tes!...

¡Canta, paxariño alegre,
canta!
¡Canta porque o millo medre,
canta!
Canta porque a luz te escoite,
canta!
Canta que fuxeu a noite.

Noite escura
logo ven
e moito dura
co seu manto
de tristura.
Con meigallos
e temores,
agoreira
de dolores,
agarimo
de pesares,
cubridora
en todo mal.
¡Sal...!

Que a auroriña
o ceu colora
cuns arbores
que namora,
cun sembrante
de ouro e prata
teñidiño
de escalrata.
Cuns vestidos
de diamante
que lle borda
o sol amante
antre as ondas
de cristal.

¡Sal...!
señora en todo mal,
que o sol
xa brila
nas cunchiñas do areal;
que a luz
do día
viste a terra de alegría;
que o sol
derrete con amor a escarcha frí
Laura Barroso

Castellanos de Castilla


CASTELLANOS DE CASTILLA
Rosalía de Castro, “Cantares gallegos”, 1863


Castellanos de Castilla,
tratade ben ós galegos;
cando van, van como rosas;
cando vén, vén como negros.
Cando foi, iba sorrindo,
cando ven, viña morrendo;
a luciña dos meus ollos,
o amantiño do meu peito
Aquel máis que neve branco,
aquel de dozuras cheo,
aquel por quen eu vivía
e sen quen vivir non quero.
Foi a Castilla por pan
e saramagos lle deron;
déronlle fel por bebida.
peniñas por alimento.
Déronlle, en fin, canto amargo
ten a vida no seu seo…
¡Casteláns, casteláns,
tendes corazón de fero!
¡Ai!, no meu corazonciño
xa non pode haber contento,
que está de dolor ferido,
que está de loito cuberto.
Morreu aquel que eu quería
e para min non hai consolo:
so hai para min, Castilla,
a mala lei que che teño.
Permita Deus, casteláns,
casteláns que aborrezo,
que antes os galegos morran
que ir a pedirvos sustento.


Pois tan mal corazón tendes,
secos fillos do deserto,
que se amargo pan vos gañan,
dádesllo envolto en venero.
Aló van, malpocadiños,
todos de esperanzas cheos,
e volven, ¡ai!, sen ventura
cun caudal de desprezos.
Van probes e tornan probes,
van sans e tornan enfermos,
que anque eles son como rosas,
tratádelos como negros.
¡Casteláns de Castela,
tendes corazón de aceiro,
alma coma as penas dura,
e sen entrañas o peito!
En tros de palla sentados,
sen fundamentos, soberbios,
pensas que os nosos filliños
para servirvos naceron.
E nunca tan torpe idea,
tan criminal pensamento
coubo en máis fatuas cabezas
ni en máis fatuos sentimentos.
Que Castela e Casteláns,
todos nun montón, a eito,
non valen o que unha herbiña
destes nosos campos frescos.
Só pezoñosas charcas
detidas no ardente solo
tes, Castela, que humedezan
eses teus labios sedentos.
Que o mar deixoute esquecida
e lonxe de ti correron
as brandas augas que traen
de plantas sen sementeiros.


Nin árbores que dean sombra,
nin sombra que preste alento…
Chaira e sempre chaira,
deserto e sempre deserto…
Esto che tocou, coitada,
por herdanza no universo,
¡miserable fanfurriñeira!,
triste herdanza foi por certo.
En verdade non hai, Castela,
nada coma ti tan feo,
que aínda mellor que Castela
valera dicir inferno.
¿Por que aló fuches, meu ben?
¡Nunca tal houberas feito!
¡Trocar campiños floridos
por tristes campos sen rego!
¡Trocar tan claras fontiñas,
ríos tan murmuradores
por seco polbo que nunca
mollan as bágoas do ceo!
Mais, ¡ai!, de onda min te fuches
sen dó do meu sentimento,
e aló a vida che quitaron ,
aló a mortiña che deron.
Morriches, meu queridiño,
e para min non hai consolo,
que onde antes te vía, agora,
xa solo unta tomba vexo.
Triste como a mesma noite,
farto de dolor o peito,
pídolle a Deus que me mate,
porque xa vivir non quero.
Mais en tanto non me mata,
casteláns que aborrezo,
hei, para vergonza,
heivos de cantar xemendo:



¡Casteláns de Castela,
tratade ben ós galegos:
cando van, van como rosas;
cando vén, vén como negros!
Nacho Fontaiñas Cendó

Negra Sombra




Rosalía de Castro

O vindeiro 24 de febreiro e o día de Rosalía. Rosalía era unha nai da lingua.

Negra Sombra

Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras
o pé dos meus cabazales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres estrela que brilla,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es aurora.

En todo etás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombra


......................manuel


jueves, 21 de febrero de 2013

Poesía de Rosalía


Poesía de Rosalía de Castro
Has de cantar,
meniña gaitera;
has de cantar,
que morro de pena.

Canta,meniña,
na beira da fonte;
canta,daréiche
boliños do pote.

Canta,meniña,
con brando compás,
daréiche unha proia
da pedra do lar.

Papiñas con leite
tamén che daréi;
sopiñas con viño,
torrexas con mel.

Patacas asadas
con sal e vinagre,
que saben a noces.

Que ricas que saben!
Que feira,rapaza,
si cantas faremos...

Festiña por fóra,
festiña por dentro.

Canta,si queres,
rapaza do demo;
canta,si queres;
daréiche un mantelo.

Canta,si qures,
na lingua que eu falo.
Daréiche un mantelo.
Daréiche un refaixo.
Co son da gaitiña,
co son da pandeira,
che pido que cantes,
rapaza morena.

Co son da gaitiña,
co son do tambor,
ce pido que cantes,
meniña, por Dios.

Rebeca Romero López